تماشای بعضی از سکانس های فیلم هم برای یاسوموتو و هم برای ما تماشاگران بسیار

دردناک است.شاید بعد از کتاب بینوایان هیچ کس نتوانسته باشد تصویری چنین عریان و تلخ از

فقر شدید و بیچارگی انسان بیافریند.تماشاگر خود را به افراد فقیری که بستری هستند،به

بچه های گرسنه ای که درضمن با ادب بسیار در حضور دیگری چیزی نمی خورند و به محض

خارج شدن او به ظرف غذا هجوم می برندخیلی نزدیک می بیند.همچنین ما استیصال ریش

قرمز را وقتی که بودجه درمانگاهش کم شده حس می کنیم و کاملا به او حق میدهیم رابین

هود وار در شهر دوره بیفتد و افراد ثروتمند پرخور را سرکیسه کند تا بتواند برای بیمارانش غذا

و دارو بخرد.

دیدن چنین فیلمی احتمالا بیش از هزاران خطابه در باب کمک به همنوع به نوجوان و جوان

خواهد آموخت.

لمس فقر و بینوایی و احساس همدردی و کمک به برطرف ساختن آن برای نوجوانان و جوانان

ضروری است.

همچنین برای نوجوانانی که علاقمند به رشته پزشکی هستند،بسیار لازم است که در سالهای

دبیرستان این فیلم را ببینند و کتاب"وظیفه مقدس تو"را نیز بخوانندتا تصویری واقعی،فراتر

از پوشیدن روپوش سفید و القابی چون "خانم یا آقای دکتر"از این شغل داشته باشند.....